O tym jakimi wspaniałymi psami są labradory możnaby mówić godzinami, nie wolno jednak zapominać, że zawsze istnieje druga strona medalu. I o tym właśnie będzie poniższy mój tekst (opublikowany w miesięczniku Mój Pies numer 6/2008)

Labrador to duży, ciężki, ok. 30-40 kg, bardzo silny i ogromnie żywiołowy pies. Jeśli nie zostanie odpowiednio wychowany i wyszkolony, może przysporzyć właścicielom niemałych kłopotów. Taki pies bez trudu przewróci człowieka wskakując na niego przy przywitaniu. Na spacerach bedzie wyrywał rękę i ciągnął właściciela tam gdzie ma ochote pójść, co w zimie, na śliskim chodniku może to być bardzo niebezpieczne. Chętnie także przywita się z nieznajomymi wskakując ubłoconymi łapami na ich ubranie.

Labrador potrzebuje bardzo dużo ruchu i zajęć umysłowych. Nie jest to zwierzę, które zadowoli się piętnastominutowym spacerem wokół bloku. Dorosły pies potrzebuje codziennie przynajmniej jednego dwugodzinnego, porządnego spaceru, w czasie którego bedzie mógł pobiegać i popracować intelektualnie. Wybiegany labrador to szczęśliwy labrador. Jeśli nie umożliwimy psu rozładowania energii w kontrolowany sposób, sam będzie musiał sobie z nią poradzić i zrobi to zapewne w sposób, który nie spodoba się właścicielom - zdemoluje dom, zje kanapę, wydrapie dziurę w scianie. Labrador nie potrzebuje domu z ogrodem. Potrzebuje zaś właściciela mającego czas i ochotę by chodzić z nim na spacery, szkolić go i spedzać z nim czas.

Labrador to idealny pies dla dzieci. Zgadza się. Labradory kochają dzieci ale nie można zapominać, że tak duży i silny pies może, niechcąco, w zabawie, dziecko przewrócić, popchnąć albo przywalić swoim ciężarem.

Labradory kochają wodę w każdej postaci. Bedą się świetnie bawić nad rzeką czy jeziorem ale nie odpuszczą sobie także taplania się w śmierdzącym bajorku w choćby pomoczenia w brudnej kałuży. Na szczęscie ta miłość do wody przekłada się zazwyczaj także na chętne poddawanie sie kąpieli w wannie czy pod prysznicem.

Labradory to łakomczuchy. Wiecznie głodne i patrzące tęsnknym wzrokiem na wszystko co się do jedzenia nadaje. Jest to cecha niezmiernie przydatna w czasie szkolenia, bo za maleńki przysmaczek chętnie zrobią wszystko o co je poprosimy. Ale trzeba też uważac by w szybkim tempie nie zatuczyć psa. Labradory, z ich ogromnym apetytem, mają niestety tendencję do otyłości.

Ponieważ labradory są wiecznie głodne, chętnie zjadają wszystko co tylko znajdzie się w zasięgu ich paszczy. Należy liczyć się z faktem, że każde świństwo znalezione na spacerze będzie dla psa przysmakiem - końska kupa, zdechła mysz czy spleśniała kanapka.

Labrador nie jest psem jednego własciciela. Kocha wszystkich ludzi, a najbardziej tych, którzy mają chęć się z nim bawić albo mają coś dobrego w kieszeni. Zazwyczaj nie ma problemu z zostawieniem psa tej rasy na jakiś czas u rodziny czy znajomych. Nasz ulobieniec nie będzie tęsknie patrzył w drzwi i smucił się, że nie ma jego Pana. To wygodne ale też często frustrujace dla właściciela, który chciałby być w życiu swojego psa osobą niezastąpioną i jedyną.

Labradory mają gęstą sierść z obfitym podszerstkiem. Dwa razy w roku linieja bardzo intensywnie. Przez kilka tygodni OGROMNĄ ilość sierści można znaleźć praktycznie w każdym zakamarku domu, w którym mieszka labrador. Własciciele psów tej rasy utrzymują, że w okresie liniena psią sierść znajdują nawet pod skorupką jajka ugotowanego na twardo.

I jeszcze jedna rzecz na koniec. Wielu ludzi planujących zakup labradora myśli, że to ponadprzeciętnie inteligentne zwierzęta, które rodzą się z ogromną wiedzą, i już z natury swej są doskonale wyszkolone i wychowane. Nic bardziej błednego. Bedą takimi TYLKO wtedy, jeśli poświęcimy im odpowiednio dużo czasu i jeśli nauczymy je takimi być.

Dużo informacji o tym jak wygląda życie z labradorem (nie tylko od tej różowej strony) można znaleźć na stronie internetowej Stowarzyszenia Klub Labradora www.labrador.org.pl . Serdecznie zapraszam do dokładnego zapoznania się z informacjami tam zawartymi.